Het Begin

 

Februari 2006 haalden we hem op, een prachtige Labrador reu van bijna 2 jaar oud, genaamd Storm. Wat waren we trots en wat hadden we een plannen..... we wilden Storm meenemen tijdens het hardlopen, met hem fietsen, op een hondensport gaan enz.

 

al heel snel bleek Storm zijn naam geen eer aan te (kunnen) doen; het hardlopen was meer een licht meetrekken omdat Storm in zijn versnelde wandelpas bleef lopen. Hetzelfde gold voor het fietsen, hij beleefde er zichtbaar geen plezier aan.  Na een cursus Gehoorzaamheid te hebben gevolgd wilde ik graag flyball met hem gaan proberen. Dit was gelukkig een heel ander verhaal; Storm vond het prachtig! Met groot fanatisme spron hij over de hindernissen, de bal trots vasthoudend. Helaas bleek flyball veel te belastend voor zijn gewrichten. Na een paar keer geweest te zijn, liep Storm de uren erna mank en toen een rontgenfoto uitwees dat hij ED belast bleek te zijn, moesten we noodgedwongen stoppen. Naast de ED waren er contineu dierenartsbezoeken nodig, want Storm bleek een pechvogeltje te zijn. Allergieen, oorontstekingen, de ziekte van Lyme... veel passeerde de reveu. Langzamerhand viel de actieve levensstijl die we voor ogen hadden af omdat zijn gezondheid dit simpelweg niet toeliet.

 

Ik had al bijna de hoop opgegeven om nog iets met Storm te kunnen doen, naast zijn dagelijkse wandelingen, totdat ik in een blad een advertentie zag van het Speurhonden Training Center  van Henk en Brenda Bouwman. "Volg een gratis proefles pracktijkspeuren". Praktijkspeuren? Ik had er nog nooit van gehoord maar het wekte wel mijn interesse. Dus gebeld, opgegeven voor een proefles die uitstekend beviel en per Oktober 2008 was het praktijkspeuren een feit!

 

Wat vond Storm het speuren leuk... Een uur lang knalde hij door het bos met een vaart waar je u tegen zegt! Als Henk wegliep, stond hij ongeduldig te trekken aan de lijn totdat hij het bekende commando kreeg en dan was het.... gaan! Niets of niemand zag hij onderweg; zelfs Henk niet. Hij bleef letterlijk tot aan Henks voeten bezig met speuren en pas dan stopte hij en kreeg hij zijn welverdiende beloning. Het speuren was hem totaal op het lijf geschreven. Naast zijn plezier hierin, was het speuren een uitstekende manier om zijn conditie op peil te houden en aan zijn spieropbouw te werken en dat zonder zijn gewrichten te belasten. Bij het speuren hoefde Storm niet te rennen of te springen, maar kon hij gewoon rechttoe reachtaan bewegingen maken die voor hem prima gingen.

 

Wat min of meer "noodgedwongen"begon, werd niet alleen voor Storm een heerlijk uur, maar ook voor mij, lekker met mijn hond bezig zijn, in de natuur lopen, in beweging zijn, zien hoe Storm genoot... het werd een uitje waar we beiden naar uitkeken. Toen Henk begon met de opleiding voor instructeurs en vroeg of het niet wat  voor mij was, hoefde ik dan ook niet lang na te denken! Met een eigen speurhondenschool kon ik mijn grote liefde, honden en hiermee werken, combineren met mijn sportieve achtergrond en lekker buiten bezig gaan.

 

Ondertussen werd het lopen thuis steeds moeilijker voor Storm. Door zijn achterhand en zijn instabiliteit viel hij vaak zomaar om en ging het lopen steeds langzamer tot het uiteindelijk sjokken werd en we hem licht moesten meetrekken. Behalve... als we kwamen speuren! De transformatie was enorm, thuis sjokte hij achter ons aan voor zijn dagelijkse wandelingen, maar in het bos tijdens het speurenging er doordat hij het zo leuk vond, blijkbaar een knop om en zette hij even al zijn pijn opzij. Ontroerend om te zien. Dit was ook de reden dat we, zij het dat we het speuren aanpasten door korter te gaan en op stabiel, harde ondergrond te lopen, het nog even hebben volgehouden. Zijn wil was enorm. Bovendien was er hem al zoveel lichamelijk afgepakt dat ik hem dit zo gunde. Januari 2011 was bewust de laatste keer dat we hebben gespeurd. Storm liep thuis op zijn laatste krachten, maar ik wilde nog een keer, voor hem, dat hij zou genieten en wat heeft hij dat gedaan.....

 

In Februari 2011 hebben we tot ons grote verdriet afscheid moeten nemen van onze lieve knul die veel te jong was. Zijn lichaam was echt helemaal op. Ik ben dankbaar dat ik hem in mijn leven mocht hebben en trots dat ik een paar jaar zijn bazinnetje mocht zijn. Ik was regelmatig geroerd door zijn stabiele, lieve karakter en de dappere manier waarop hij met zijn pijn omging.

 

Zijn zieke toestand heeft een mooi iets gebracht: door Storm kwam ik dus in aanraking met het praktijkspeuren en ben ik dit gaan opzetten in Putten. Per Juli 2011 is Speurhonden Putten officieel een feit!

 

Een mooie erfenis van een hele mooie, lieve hond, dank je wel voor alles......